بسم الله الرحمن الرحیم
دوست داشتن خوبه .محبت عالیه .اکسیر اعظمه برای نجات .
هر نوری روزی خاموش میشه .هر محبتی روزی تموم میشه .
هر نفسی یه روز قطع میشه .هر چشمی یه روزی بسته میشه .
مگر:
ان عمل ونظر ومحبتی که برای خداوند متعال باشه .
محبت امانت بزرگ خداست .با محبت ادمی اوج می گیرد.
با محبت کارهای بزرگ به انجام می رسد.
اویس قرن که یک شب به رکوع بود وشبی به سجود
غرق محبت ان یگانه مهربان بود.
اگر اندازه محبت خدای مهربان را به خود می دانستیم
سکته می کردیم .اگر زیبایی ومحبت ولطف وگذشت اونو درک می کردیم
دیگه چیزی برای ما مهم نبود .هرچی رو می خواستیم به خاطر اون می خواستیم .
تمام این علقه ها ودلبستگی ها به دست اون مهربان هست .
قلبها رو اون تنظیم میکنه وبه سمتی متمایل می کنه .
وما عاشق میشیم ویا یکی عاشق ما میشه .
ما خودمون مثل یه لامپ بی برق اویزون در فضاییم .
قدرت ما از نیروگاه هست که هر دم در کالبد ما روح رو می دمه
وبه جان ما الکتریسیته زندگی می بخشه .
اگر اون یگانه مهربان که ما را از قطره ای درست کرده واینهمه امکانات داده
حالا بخواد بگیره باید ناراحت بشیم ؟
این انصاف نیست .هرچی داریم مال اونه خود ما هم مال اونیم
ما که مالک نیستیم وهمه اعتباریه .
حالا دوست داریم ولی پای خدا اومد وسط باید طرف خدای متعال رو بگیریم .
این بندگیه واین مردانگی واین جوانمردیه.
اما اگه هرچی رو فقط به خاطر دلمون خواستیم این خودخواهی اشکاره .
یک نکته از این معنی گفتیم وهمین باشد
حمید
